წუხელი ქუხდა...

წუხელი ქუხდა, ელავდა ქუხდა,–

ხმა ეს ძლიერი არ გვაძინებდა,

გვეძახდა ეს ხმა, გვეძახდა, გვთხოვდა,–

რომ არასოდეს არ დაგვეძინა.

წუხელი ქუხდა, ელავდა ქუხდა

და ელვა იგი თვალს გვინათლებდა,

მოგვიწოდებდა, რომ დაგვენახა

და არასოდეს არ დაგვეძინა.

ჩვენ მაინც ძილი ვირჩიეთ ისევ

და დაგვეძინა, არ გავიღვიძეთ...

და რადგან მაინც არ შევისმინეთ,–

ჭექა-ქუხილმა დაგვტოვა ისევ.

17 ივნისი, 1995 წელი.