დღეს ვნახე ერთი მოხუცი კაცი,
ტკბილი საუბრის, კეთილი სახის,–
ცხოვრობდა იგი სადღაც სოფელში
და მისსა ხელებს შერჩენოდა შრომისა კვალი.
რამდენად კარგი იყო იგი,– წრფელი ბუნების,
რამდენად გვჯობდა ჩვენ ის თვისა საქმიანობით,
რაოდენ იყო სიხარული მისი დიდებით,
რამხელა იყო წყენა ჩვენი უსუსურობით.
როცა წავიდა, უნებურად გული ამტკივდა,
დარდმა წამიღო, სევდა მძიმე მე შემომაწვა;
ვფიქრობდი,– რატომ დაგვიკარგავს ჩვენ სახე კაცის
და რატომა ვართ ჩვენ ასეთი უმოწყალონი.
1991წ. 6 ივლისი.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου